Πόσες γυναίκες πρέπει να σκοτωθούν ακόμη στην Ελλάδα;
Και έγινε κάτι στην Ελλάδα μετά το σφάξιμο και της τελευταίας γυναίκας στο Κουκάκι;
Ο χρόνος κυλά μόνο μπροστά αλλά αν μπορούσε να παγώσει 24 ώρες πριν τη σφαγή, θα δινόταν στην κάθε γυναίκα μία πολύτιμη ευκαιρία για εκείνους που μένουν πίσω, να εξηγήσει, να λυτρωθεί:
Τι ζωή έζησε μέχρι τώρα σε αυτή τη σχέση και πώς υπάρχουν τέτοιες σχέσεις τη στιγμή, που στο διπλανό διαμέρισμα, μία άλλη γυναίκα νιώθει ότι η ζωή της τής ανήκει, ότι οι σκάλες της κοινωνικής ανέλιξης είναι δίπλα της, ότι μπορεί ανενόχλητη να προσπαθήσει για ένα σκαλοπάτι παραπάνω, ή ότι το έχει ήδη κάνει σε μία δεύτερη παράλληλη ζωή στον κόσμο των social media, που επισκιάζει την πραγματικότητα, που την ωθεί να ποστάρει πρότυπα του εαυτού της, εικόνες του εαυτού της, να ηγείται, να καθοδηγεί, να ετοιμάζει ταξίδι.
Εφυγε το καράβι
Οχι σαν και εκείνο που ετοίμαζε πριν την σφαγή στο πιο πέρα διαμέρισμα της πολυκατοικίας στο Κουκάκι η 46χρονη γυναίκα, που είχε όλη τη ζωή μπροστά της, αλλά που το καράβι έφυγε χωρίς αυτήν, έμεινε ένα σώμα βουτηγμενο στο αίμα, άψυχο να το σηκώνει ο γιος της από το πάτωμα.
Το παιδί αυτό πρόλαβε να ενηλικιωθεί αλλά σε άλλες περιπτώσεις υπήρχαν περισσότερα παιδιά, ανήλικα, που δεν κατάλαβαν την εξήγηση στο γιατί δεν θα ξαναδούν τη μητέρα τους, και γιατί έπρεπε αυτή να βιώσει το μίσος όλου του κόσμου και ένα τόσο βασανιστικό θάνατο. Εμεινε η βασανιστική ζωή για αυτά και το κλάμα της γιαγιάς, του παππού, ρούχα αφόρετα στη ντουλάπα.
Μίσος
Υπάρχει εξήγηση για το μίσος που οδηγεί τα χέρια των φονιάδων συζύγων ή συντρόφων στο συρτάρι της κουζίνας που βρίσκονται τα μαχαίρια.
Υπάρχει εξήγηση για την αιτία που ο θάνατος έγινε τόσο φθηνός και εύπεπτος, η ζωή ενός ανθρώπου ισάξια με ενός ζώου σκοτωμένου στην άκρη του δρόμου, που δεν θα προσέξει κανείς και όλοι γρήγορα θα προσπεράσουν για να μην τους πιάσει η οσμή του πτώματος και του φρέσκου αίματος.
Περισσότερο από ποτέ, συμφωνούν κάποιοι ειδικοί στην Ψυχιατρική και την Εγκληματολογία, το ένα κακό φέρνει το άλλο και ο μιμητισμός εξαπλώνεται σαν καρκινικό κύτταρο.
Ο δρόμος
Ο ένας φονιάς ανοίγει τον δρόμο στον επόμενο, κοινή συνισταμένη το άσβεστο μίσος, η αμφισβήτηση του ελαττωματικού «εγώ» τους, η προσκόλληση σε μοτίβα ζωής που ξεπεράστηκαν με ταχύτητα φωτός, η αδυναμία κατανόησης ότι η γυναίκα είναι συστατικός και δομικός λίθος της κοινωνίας, το τελευταίο αποκούμπι τους σε μία κοινωνία στην οποία κατέστησαν αποσυνάγωγοι και που όταν αυτό το αποκούμπι, εξελίσσεται, ωριμάζει, προχωρά και φεύγει, σαν τον χρόνο που ποτέ δεν γυρνά πίσω, τότε η λύση είναι το μαχαίρι.
Ξέρουμε και σκεπάζουμε τη βία μέσα στο σπίτι, είναι αμέτρητα τα περιστατικά βίας, οι βρισιές και τα χτυπήματα, μπροστά στα παιδιά, που αναγκάζονται και λείπουν ώρες από το σπίτι, παίρνουν άλλα μονοπάτια, μονοπάτια μιας διαφορετικής ζωής, που θα κάνει και αυτή το βίαιο κύκλο της, όταν φτάσει η στιγμή.
Ευθύνες
Ορισμένοι ειδικοί παρατηρούν και καταλογίζουν ευθύνες στις δομές τις κοινωνίας, τις ευκαιρίες που δίνει στις γυναίκες για ανέλιξη, για ασφάλεια, στις συνθήκες να εργαστούν και να προσφέρουν, να χειραφετηθούν, ακόμη και τώρα τον 21ο αιώνα, όμως το κύμα βίας σαρώνει αυτές τις ελλείψεις σε υποδομές και θέληση.
Πόσο μίσος έκρυβε ο συντηρητισμός του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις ΗΠΑ για το θέμα των αμβλώσεων; Δεν μύρισε σαν ένα σπίρτο που θα βάλει μπουρλότο στα πάθη και θα εξαχρειώσει ένστικτα;
Η Δύση
Αλλωστε η Δύση πάντοτε συντηρητική ήταν, από τα μεγάλα πανεπιστήμια που σφυρηλατούνται οι σκαπανείς της γνώσεις, βγαίνουν μαζί και εκείνοι που επιβάλλουν τις θανατικές ποινές.
Η νομική επιστήμη συναγελάζεται με τη φιλοσοφία του Δικαίου, μία απόφαση επηρεάζεται πάντα από τη δεδομένη ψυχολογία του κόσμου, της πίστης, των κανονιστικών αρχών που μια μειοψηφία θέλει να επιβάλλει σε όλους.
Από την αρχή του χρόνου, δεκάδες γυναίκες έχουν σφαγιαστεί, από εν υπνώσει δολοφόνους που στο τέλος επικαλούνται φαιδρές δικαιολογίες για αν διασώσουν τα ανεμοσκορπίσματα της ρετσινιάς.
Το κακό
Ομως το κακό έχει γίνει. Και θα ξαναγίνει όσο δεν υπάρχουν δραστικά μέτρα και όσο η ασυδοσία καλπάζει ασύδοτη στην κοινωνία, που παύει να μοιάζει με κοινωνία αλλά με μια εκρηκτική συμβίωση.
Και έγινε κάτι στην Ελλάδα μετά το σφάξιμο και της τελευταίας γυναίκας στο Κουκάκι;
Που έμειναν πίσω
Είπε κάποιος ή κάποια κάτι, μία πρωτοβουλία, μία κίνηση, έκανε μία δύσκολη αρχή;
Απολύτως τίποτα, οι συγγενείς της προηγούμενης γυναίκας που θυσιάστηκε, άκουγαν σήμερα από τις τηλεοράσεις τα λόγια του καινούργιου δολοφόνου προς τον γιο του: Σκότωσα τη μάνα σου.
